26 abr 2010

Non hai nada inamovible, por difícil que pareza.
Non hai nada inalcanzable, por lonxe que esté.

25 abr 2010

O poder da intención

Non sei por qué costa tanto facer as cousas que sabes que tes que facer. Ás veces non sabemos qué pasos dar, pero hai momentos e situacións que sí sabes o que precisan, qué tes que facer para que as cousas estén ben e ti estés ben, pero non eres capaz... é como que o teu pensamento vai nunha dirección, a túa intención, pero logo os teus sentimentos ou o teu corpo non te corresponden.
Fai tempo pensaba que o quid era saber o que había, as causas dos problemas, identificar as ataduras e os conflictos e os motivos delas, e que unha vez identificados, coñecer as súas causas e saber a solución, todo se poñía no seu sitio e era un tema zanxado. Agora sei perfectamente que non é así. Coñecer o conflicto e a súa causa é o primeiro dos peldaños que se consiguen subir, non sin esforzo, pero quedan moitos máis despois. Sabes o que hai, sabes por qué o hai, o razonas, o entendes, pero non é suficiente. Tes que cambiar realmente en ti, tes que vivir de novo esa situación, liberarte do que che implicou emocionalmente, tes que sentir ese cambio, integralo... e iso é o máis difícil. Porque chega un momento en que quizais deixa de facerche dano, en que pensas que xa está, que xa superaches esa dificultade e que os teus sentimentos e o teu corpo xa acompañan ao pensamento. E cando te parece que xa o tes, que está conseguido, que o tes superado, podes descubrir de novo que non é así, e que volve aparecer por onde menos o esperas, que un "síntoma" novo que xurde ten o mesmo problema de fondo, ese que pensabas superado...
Todo son pasos, ninguén dixo que fose fácil. Pero ás veces é desesperante. Realmente cambiar unha mirada interna, un movemento profundo pode ser moi costoso.
Pero xa digo que todo son pasos, aínda que poda parecer nun momento dado que non avanzaches nada sí avanzas, aínda que sexa pouco a pouco. Dende o momento en que identificas o problema e coñeces a causa xa non é igual, e dende que das un paso para solucionalo tampouco. A intención o é todo, e si realmente queres que algo se solucione, e pos a túa intención a elo, solucionarase.

7 abr 2010

Confiar

Hai veces en que sabes que algo concreto cara o que estás enfocado vai pasar, ou non vai pasar, depende... Hai veces en que de repente, sen saber por qué, decides coller un camiño determinado pensando en quizais atopar a unha persoa que sabes que algunha vez pasa por alí, e a atopas, sendo ao mellor alguén que fai tempo que non ves, pero xusto ese día o atopas.Outras veces dubidas entre dúas datas para facer algo e elixes unha porque obxectivamente é quizais a mellor, pero no fondo algo che di que ese día é peor, que non vai poder ser, aínda que, ao non ter un motivo concreto para rexeitar a opción, sigues para adiante con ela, e ao final algo pasa que fai que non poda ser... pero ti xa o sabías.
Sincronicidade. Gústame, faime sentir que formo parte de algo grande, moi grande... e reafírmame en que nos debemos fiar de nós, do noso instinto, do que nos chega, aínda que a nosa cabeza non sexa capaz de poñerlle un motivo racional.
Cando nos deixamos sentir de verdade, escoitamos dentro de nós, en silencio, atentos e abertos, atopamos as respostas, sabemos o que debemos facer. Pero hai sempre tanto ruido en todas partes, dentro e fora de nós, e andamos tan a correr e coa cabeza tan posta en todo, que non deixamos espacio para a escoita, para estar con nós mesmos en silencio, escoitando o que nos temos que dicir ou o que nos ten que dicir o mundo, a terra, o universo que nos rodea.
É todo moi sinxelo, só temos que parar, abrirnos, estar atentos, escoitar e confiar...

5 abr 2010

Tarde con nenos

Luns pola tarde. Fai un sol espléndido e calorciño, non pintamos nada na casa. Os meus fillos están recollendo os playmobil e os legos para irnos ao parque, onde quedamos cos amigos. Non é un mal plan para hoxe, os nenos todos xogando no parque a facer as súas cabanas e enterrar os seus tesouros para logo deixar pistas para atopalos outro día, e as nais, e quizais algún que outro pai, estaremos mentras contándonos as nosas cousas, profundizando na amistade que pouco a pouco foi xurdindo tras días pasados no parque vendo xogar aos nosos fillos xuntos. Seguramente colleremos algunha cervexa na tendiña de enfrente, para tomala sentadas no banco ao sol da tarde mentras falamos das nosas cousas e botamos unha ollada de cando en vez aos pequenos, que poden pasar a tarde enteira sen lembrarse que existimos máis que cando lles empeza a entrar a fame, que entón deciden vir todos xuntos a merendar. Casi sempre acaban compartindo e cambiando as merendas porque, como é natural, sempre está máis apetecible a merenda do outro que a propia.
Encántame este ritmo infantil, esta vida de nenos, e encántame poder disfrutala, pasar o tempo con eles, ser partícipe das súas cousas, dos seus xogos, aínda que sexa dende fora, no meu papel de nai. Gústame velos xogar e disfrutar na súa independencia que van pouco a pouco logrando con respecto a nós, cómo no parque xa non buscan estar contigo todo o tempo, senon todo o contrario, facer as súas cabanas cos outros nenos onde non os podas ver, que sexan os seus sitios "secretos", como din eles... son tan inocentes e puros. Oxalá non perdan nunca esa inocencia e esa pureza e sexan capaces sempre de disfrutar de todo e de vivir todo tan plenamente como fan, que sigan sempre con esa mirada tan limpa e tan entregada á vida como teñen os nenos, esa mirada na que todo é posible, e todo é certo, e todo é real. Os xogos non son xogos, son realidades creadas polos nenos. Cando xogan a piratas son realmente piratas, e teñen de verdade un barco e enterran de verdade un tesouro.
Danme moita envexa. Non sei por qué conforme imos medrando imos perdendo esa capacidade de vivir a vida con tanta intensidade e entrega. Cando lles pasa algo malo choran, pero choran de verdade, con sentimento, cando rin fan o mesmo, rin con auténticas gargalladas... non fan nada a medias, se queren chorar choran e se queren rir rin... tan sinxelo como iso, tan simples e naturais como iso, por iso resultan tan tiernos e doces, porque non esconden nada.
Pouco a pouco imos perdendo esa capacidade de mostrarnos, imos perdendo a capacidade de chorar de verdade, descargando dor e tristeza, e de rirnos de verdade, plenamente, a gargalladas. Se nos paramos a pensar cando foi a última vez que rimos a gargalladas de verdade, igual nos damos conta de que fai demasiado tempo.