Movemento

15 anos, 8 meses e un día...

Gracias.

Cambios

Cambia, todo cambia...

Toca cambiar. Toca deixar atrás, pechar portas e ir abrindo outras novas. E este cambio implica moito máis do que pensaba, moito máis.

Fortaleza mental para demostrar amor e compasión

"Abocados al desafío de establecer una paz mundial genuina y de preservar la abundancia de la tierra, ¿qué podemos hacer? Las palabras bonitas ya no bastan. En su lugar debemos acometer la difícil tarea de construir una actitud de amor y compasión mentales. La compasión, por naturaleza, es pacífica y gentil, pero también poderosa. Algunos la rechazarán por ser de poca utilidad y poco realista, pero creo que su práctica constituye el verdadero origen del éxito. Y es una señal de auténtica fortaleza mental. Para secundarla no hace falta que seamos religiosos no tener una ideología. Todo lo que necesitamos es desarrollar nuestras cualidades humanas esenciales."

Tenzin Gyatso, XIV Dalai Lama del Tíbet

Referencia:
Bunson, Matthew E. (1999) La Sabiduría del Dalai Lama, palabras de amor, esperanza y armonía. RBA Libros, Barcelona.

Actitude

Todo está na actitude que queiramos adoptar ante a vida. Sempre temos capacidade de elección, sempre. Sempre podemos decidir cómo queremos vivir. Incluso en situacións extremas, sempre temos a capacidade de elexir cómo queremos encarar a vida. Hai un libro estupendo que fala disto, "El hombre en busca de sentido", de Viktor Frankl, no que conta a súa vida nun campo de concentración e da a entender cómo incluso nesa situación, se pode elexir como encarar o que hai.

Eu tamén podo elexir. Co que hai, podo elexir quedarme vexetando, lamentándome, ou abrir o corazón, mirar para a fora e decidir disfrutar o meu día a día, co que hai, co que ten, e deixar que pouco a pouco vaia pasando este momento e vaia dando paso a outra cousa.

Un bo día

Hoxe foi un bo día, un día que valeu a pena. Todos os días valen a pena realmente e debemos sentilo así. Os bos, por bos, porque nos dan alegría, felicidade, porque fan que nos sintamos satisfeitos e a gusto, nos reconcilian co día a día, coa vida... Os malos, porque nos ensinan, porque nos fan máis fortes, nos dan a oportunidade de crecer, de superar dificultades, e nos permiten valorar e disfrutar os días bos, nos dan ese contraste necesario. E hoxe foi un bo día.

Profesión de fe

Quizá debería hoy felicitarme,
recibir mi cordial enhorabuena
por tantos equilibrios, por estar
aquí, sencillamente,
sencillamente pero nada fácil
habitar esta tarde, haberla conquitado
a través de batallas,
caídas, días grises, desamores, olvidos,
pequeños triunfos, muertes
muy pequeñas también,
pero también muy grandes.
Haber llegado hasta aquí, hasta esta luz
que anoto para luego,
para acomodarme luego, cuando sea difícil
admitir la existencia de esta tarde
a la que llego solo, disponible,
sano, joven aún, y decidido incluso
a olvidar el cansancio, la experiencia
convencido de nuevo de que sí,
de que a partir de hoy, quizá, todo
lo que tanto he soñado, todavía,
pudiera sucederme.

Vicente Gallego. Profesión de fe

Gracias por ensinarme isto.

Realidade

O momento de deixar as ilusións, dicir "imos disfrutar do que hai e deixemos de chorar polo imposible", é decisivo para a vida dunha persoa.

Todos amamos as nosas ilusións e non é fácil deixalas. Sen embargo, ao final, sexa como sexa, a realidade sempre se impón.

A realidade é, e ante ela as ilusións se disipan.

Sacado do libro "Amarse con los ojos abiertos". Jorge Bucay e Silvia Salinas

Tristeza

Hoxe é o día da tristeza, da tristeza irracional, sen ningún motivo, ou por calquera motivo, que é o mesmo.
Hoxe é o día en que esa tristeza se fai tan grande que pesa e paraliza, que impide moverse, que cansa o corpo de tanto levala enriba.

Primaveira

Primaveira. As plantas estoupan en cores e fragancias, aparecen flores e brotes, aparecen os cortexos dos animais, nacen as primeiras crías... É todo un estoupido de vida, aparece con toda a súa forza despois dos meses de parada invernal, e pódese ver e sentir por todas partes.
Encántame a primaveira, encántame a vida que ten, a forza que trae... gústame cando comezan a despertar as árbores, cando comezan a hincharse as xemas, gústame cando aparecen as primeiras margaritas nos prados, gústame cando hai flores e sementes de dente de león por todas partes, que podemos coller e espallar con un soplido, gústame a súa exuberancia, ver miles de flores de miles de cores, as bolboretas, as abellas e abellóns que comezan a aparecer de novo zumbando xunto ás flores, os paxaros que se oen por todas partes. É unha maravilla.

Non hai nada inamovible, por difícil que pareza.
Non hai nada inalcanzable, por lonxe que esté.

O poder da intención

Non sei por qué costa tanto facer as cousas que sabes que tes que facer. Ás veces non sabemos qué pasos dar, pero hai momentos e situacións que sí sabes o que precisan, qué tes que facer para que as cousas estén ben e ti estés ben, pero non eres capaz... é como que o teu pensamento vai nunha dirección, a túa intención, pero logo os teus sentimentos ou o teu corpo non te corresponden.
Fai tempo pensaba que o quid era saber o que había, as causas dos problemas, identificar as ataduras e os conflictos e os motivos delas, e que unha vez identificados, coñecer as súas causas e saber a solución, todo se poñía no seu sitio e era un tema zanxado. Agora sei perfectamente que non é así. Coñecer o conflicto e a súa causa é o primeiro dos peldaños que se consiguen subir, non sin esforzo, pero quedan moitos máis despois. Sabes o que hai, sabes por qué o hai, o razonas, o entendes, pero non é suficiente. Tes que cambiar realmente en ti, tes que vivir de novo esa situación, liberarte do que che implicou emocionalmente, tes que sentir ese cambio, integralo... e iso é o máis difícil. Porque chega un momento en que quizais deixa de facerche dano, en que pensas que xa está, que xa superaches esa dificultade e que os teus sentimentos e o teu corpo xa acompañan ao pensamento. E cando te parece que xa o tes, que está conseguido, que o tes superado, podes descubrir de novo que non é así, e que volve aparecer por onde menos o esperas, que un "síntoma" novo que xurde ten o mesmo problema de fondo, ese que pensabas superado...
Todo son pasos, ninguén dixo que fose fácil. Pero ás veces é desesperante. Realmente cambiar unha mirada interna, un movemento profundo pode ser moi costoso.
Pero xa digo que todo son pasos, aínda que poda parecer nun momento dado que non avanzaches nada sí avanzas, aínda que sexa pouco a pouco. Dende o momento en que identificas o problema e coñeces a causa xa non é igual, e dende que das un paso para solucionalo tampouco. A intención o é todo, e si realmente queres que algo se solucione, e pos a túa intención a elo, solucionarase.

Confiar

Hai veces en que sabes que algo concreto cara o que estás enfocado vai pasar, ou non vai pasar, depende... Hai veces en que de repente, sen saber por qué, decides coller un camiño determinado pensando en quizais atopar a unha persoa que sabes que algunha vez pasa por alí, e a atopas, sendo ao mellor alguén que fai tempo que non ves, pero xusto ese día o atopas.Outras veces dubidas entre dúas datas para facer algo e elixes unha porque obxectivamente é quizais a mellor, pero no fondo algo che di que ese día é peor, que non vai poder ser, aínda que, ao non ter un motivo concreto para rexeitar a opción, sigues para adiante con ela, e ao final algo pasa que fai que non poda ser... pero ti xa o sabías.
Sincronicidade. Gústame, faime sentir que formo parte de algo grande, moi grande... e reafírmame en que nos debemos fiar de nós, do noso instinto, do que nos chega, aínda que a nosa cabeza non sexa capaz de poñerlle un motivo racional.
Cando nos deixamos sentir de verdade, escoitamos dentro de nós, en silencio, atentos e abertos, atopamos as respostas, sabemos o que debemos facer. Pero hai sempre tanto ruido en todas partes, dentro e fora de nós, e andamos tan a correr e coa cabeza tan posta en todo, que non deixamos espacio para a escoita, para estar con nós mesmos en silencio, escoitando o que nos temos que dicir ou o que nos ten que dicir o mundo, a terra, o universo que nos rodea.
É todo moi sinxelo, só temos que parar, abrirnos, estar atentos, escoitar e confiar...

Tarde con nenos

Luns pola tarde. Fai un sol espléndido e calorciño, non pintamos nada na casa. Os meus fillos están recollendo os playmobil e os legos para irnos ao parque, onde quedamos cos amigos. Non é un mal plan para hoxe, os nenos todos xogando no parque a facer as súas cabanas e enterrar os seus tesouros para logo deixar pistas para atopalos outro día, e as nais, e quizais algún que outro pai, estaremos mentras contándonos as nosas cousas, profundizando na amistade que pouco a pouco foi xurdindo tras días pasados no parque vendo xogar aos nosos fillos xuntos. Seguramente colleremos algunha cervexa na tendiña de enfrente, para tomala sentadas no banco ao sol da tarde mentras falamos das nosas cousas e botamos unha ollada de cando en vez aos pequenos, que poden pasar a tarde enteira sen lembrarse que existimos máis que cando lles empeza a entrar a fame, que entón deciden vir todos xuntos a merendar. Casi sempre acaban compartindo e cambiando as merendas porque, como é natural, sempre está máis apetecible a merenda do outro que a propia.

Encántame este ritmo infantil, esta vida de nenos, e encántame poder disfrutala, pasar o tempo con eles, ser partícipe das súas cousas, dos seus xogos, aínda que sexa dende fora, no meu papel de nai. Gústame velos xogar e disfrutar na súa independencia que van pouco a pouco logrando con respecto a nós, cómo no parque xa non buscan estar contigo todo o tempo, senon todo o contrario, facer as súas cabanas cos outros nenos onde non os podas ver, que sexan os seus sitios "secretos", como din eles... son tan inocentes e puros. Oxalá non perdan nunca esa inocencia e esa pureza e sexan capaces sempre de disfrutar de todo e de vivir todo tan plenamente como fan, que sigan sempre con esa mirada tan limpa e tan entregada á vida como teñen os nenos, esa mirada na que todo é posible, e todo é certo, e todo é real. Os xogos non son xogos, son realidades creadas polos nenos. Cando xogan a piratas son realmente piratas, e teñen de verdade un barco e enterran de verdade un tesouro.

Danme moita envexa. Non sei por qué conforme imos medrando imos perdendo esa capacidade de vivir a vida con tanta intensidade e entrega. Cando lles pasa algo malo choran, pero choran de verdade, con sentimento, cando rin fan o mesmo, rin con auténticas gargalladas... non fan nada a medias, se queren chorar choran e se queren rir rin... tan sinxelo como iso, tan simples e naturais como iso, por iso resultan tan tiernos e doces, porque non esconden nada.

Pouco a pouco imos perdendo esa capacidade de mostrarnos, imos perdendo a capacidade de chorar de verdade, descargando dor e tristeza, e de rirnos de verdade, plenamente, a gargalladas. Se nos paramos a pensar cando foi a última vez que rimos a gargalladas de verdade, igual nos damos conta de que fai demasiado tempo.

Masaru Emoto - As mensaxes da auga

A importancia do pensamento positivo e do amor, no seu sentido máis amplo...

A vida é movemento

A vida é movemento, non para. Incluso cando pensamos que non nos movemos, continúa o movemento da vida. Tan pronto estamos arriba, felices e contentos, como baixamos e vivimos as tristezas e infortunios que tamén forman parte dela. É como un bambán... cando estás arriba sabes que non vas estar sempre aí, que non vai durar sempre ese estado, pero cando estás abaixo sabes tamén que chegarás de novo arriba.
A vida é movemento tamén porque non para, trae sorpresas, acontecimentos moitas veces inesperados, sentimentos e vivencias novas... Trae ás veces camiños que podes coller ou non, e outras veces trae bifurcacións no teu propio camiño, que fan que teñas que escoller cara onde tirar. E nunca sabes cando vas chegar a un novo cruce nin o que che espera un pouco máis adiante. Estás na túa cotidianidade e de repente sorpréndeche con algo inesperado, unhas veces alegre e outras triste.
A vida é movemento porque non estás sempre igual, porque cada día é distinto do anterior, incluso facendo as mesmas cousas e estando coa mesma xente, porque botando a vista atrás dámonos conta do camiño recorrido, das cousas vividas, da nosa evolución, das diferentes etapas das nosas vidas, como unhas foron dando paso a outras, como todas forman parte de nós pero como foron todas dándose paso ata chegar á actual, á que vivimos agora, que tamén irá dando paso á seguinte... e todas foron maravillosas, e todas e cada unha delas fixo posible que agora estemos onde estamos, neste lugar.
Debemos ser conscientes disto, e non pretender agarrarnos á inmovilidade, senon abrirnos á vida e ao que nos traia, fluir con ela, porque sexa o que sexa vai ser bo para nós, aínda que nos coste aprecialo nun primeiro momento.

Gustav Klimt

Encántame este cadro...

El principito, capítulo XXI. Antoine de Saint-Exupéry

Entonces apareció el zorro:
—¡Buenos días! —dijo el zorro.
—¡Buenos días! —respondió cortésmente el principito que se volvió pero no vio nada.
—Estoy aquí, bajo el manzano —dijo la voz.
—¿Quién eres tú? —preguntó el principito—. ¡Qué bonito eres!
—Soy un zorro —dijo el zorro.
—Ven a jugar conmigo —le propuso el principito—, ¡estoy tan triste!
—No puedo jugar contigo —dijo el zorro—, no estoy domesticado.
—¡Ah, perdón! —dijo el principito. Pero después de una breve reflexión, añadió:
—¿Qué significa "domesticar"?
—Tú no eres de aquí —dijo el zorro— ¿qué buscas?
—Busco a los hombres —le respondió el principito—. ¿Qué significa "domesticar"?
—Los hombres —dijo el zorro— tienen escopetas y cazan. ¡Es muy molesto! Pero también crían gallinas. Es lo único que les interesa. ¿Tú buscas gallinas?
—No —dijo el principito—. Busco amigos. ¿Qué significa "domesticar"? —volvió a preguntar el principito.
—Es una cosa ya olvidada —dijo el zorro—, significa "crear vínculos..."
—¿Crear vínculos?
—Efectivamente, verás —dijo el zorro—. Tú no eres para mí todavía más que un muchachito igual a otros cien mil muchachitos y no te necesito para nada. Tampoco tú tienes necesidad de mí y no soy para ti más que un zorro entre otros cien mil zorros semejantes. Pero si tú me domesticas, entonces tendremos necesidad el uno del otro. Tú serás para mí único en el mundo, yo seré para ti único en el mundo...
—Comienzo a comprender —dijo el principito—. Hay una flor... creo que ella me ha domesticado...
—Es posible —concedió el zorro—, en la Tierra se ven todo tipo de cosas.
—¡Oh, no es en la Tierra! —exclamó el principito.
El zorro pareció intrigado:
—¿En otro planeta?
—Sí.
—¿Hay cazadores en ese planeta?
—No.
—¡Qué interesante! ¿Y gallinas?
—No.
—Nada es perfecto —suspiró el zorro.
Y después volviendo a su idea:
—Mi vida es muy monótona. Cazo gallinas y los hombres me cazan a mí. Todas las gallinas se parecen y todos los hombres son iguales; por consiguiente me aburro un poco. Si tú me domesticas, mi vida estará llena de sol. Conoceré el rumor de unos pasos diferentes a todos los demás. Los otros pasos me hacen esconder bajo la tierra; los tuyos me llamarán fuera de la madriguera como una música. Y además, ¡mira! ¿Ves allá abajo los campos de trigo? Yo no como pan y por lo tanto el trigo es para mí algo inútil. Los campos de trigo no me recuerdan nada y eso me pone triste. ¡Pero tú tienes los cabellos dorados y será algo maravilloso cuando me domestiques! El trigo, que es dorado también, será un recuerdo de ti. Y amaré el ruido del viento en el trigo.
El zorro se calló y miró un buen rato al principito:
—Por favor... domestícame —le dijo.
—Bien quisiera —le respondió el principito pero no tengo mucho tiempo. He de buscar amigos y conocer muchas cosas.
—Sólo se conocen bien las cosas que se domestican —dijo el zorro—. Los hombres ya no tienen tiempo de conocer nada. Lo compran todo hecho en las tiendas. Y como no hay tiendas donde vendan amigos, los hombres no tienen ya amigos. ¡Si quieres un amigo, domestícame!
—¿Qué debo hacer? —preguntó el principito.
—Debes tener mucha paciencia —respondió el zorro—. Te sentarás al principio un poco lejos de mí, así, en el suelo; yo te miraré con el rabillo del ojo y tú no me dirás nada. El lenguaje es fuente de malos entendidos. Pero cada día podrás sentarte un poco más cerca...
El principito volvió al día siguiente.
—Hubiera sido mejor —dijo el zorro— que vinieras a la misma hora. Si vienes, por ejemplo, a las cuatro de la tarde; desde las tres yo empezaría a ser dichoso. Cuanto más avance la hora, más feliz me sentiré. A las cuatro me sentiré agitado e inquieto, descubriré así lo que vale la felicidad. Pero si tú vienes a cualquier hora, nunca sabré cuándo preparar mi corazón... Los ritos son necesarios.
—¿Qué es un rito? —inquirió el principito.
—Es también algo demasiado olvidado —dijo el zorro—. Es lo que hace que un día no se parezca a otro día y que una hora sea diferente a otra. Entre los cazadores, por ejemplo, hay un rito. Los jueves bailan con las muchachas del pueblo. Los jueves entonces son días maravillosos en los que puedo ir de paseo hasta la viña. Si los cazadores no bailaran en día fijo, todos los días se parecerían y yo no tendría vacaciones.
De esta manera el principito domesticó al zorro. Y cuando se fue acercando el día de la partida:
—¡Ah! —dijo el zorro—, lloraré.
—Tuya es la culpa —le dijo el principito—, yo no quería hacerte daño, pero tú has querido que te domestique...
—Ciertamente —dijo el zorro.
—¡Y vas a llorar!, —dijo él principito.
—¡Seguro!
—No ganas nada.
—Gano —dijo el zorro— he ganado a causa del color del trigo.
Y luego añadió:
—Vete a ver las rosas; comprenderás que la tuya es única en el mundo. Volverás a decirme adiós y yo te regalaré un secreto.
El principito se fue a ver las rosas a las que dijo:
—No son nada, ni en nada se parecen a mi rosa. Nadie las ha domesticado ni ustedes han domesticado a nadie. Son como el zorro era antes, que en nada se diferenciaba de otros cien mil zorros. Pero yo le hice mi amigo y ahora es único en el mundo.
Las rosas se sentían molestas oyendo al principito, que continuó diciéndoles:
—Son muy bellas, pero están vacías y nadie daría la vida por ustedes. Cualquiera que las vea podrá creer indudablemente que mí rosa es igual que cualquiera de ustedes. Pero ella se sabe más importante que todas, porque yo la he regado, porque ha sido a ella a la que abrigué con el fanal, porque yo le maté los gusanos (salvo dos o tres que se hicieron mariposas ) y es a ella a la que yo he oído quejarse, alabarse y algunas veces hasta callarse. Porque es mi rosa, en fin.
Y volvió con el zorro.
—Adiós —le dijo.
—Adiós —dijo el zorro—. He aquí mi secreto, que no puede ser más simple : sólo con el corazón se puede ver bien; lo esencial es invisible para los ojos.
—Lo esencial es invisible para los ojos —repitió el principito para acordarse.
—Lo que hace más importante a tu rosa, es el tiempo que tú has perdido con ella.
—Es el tiempo que yo he perdido con ella... —repitió el principito para recordarlo.
—Los hombres han olvidado esta verdad —dijo el zorro—, pero tú no debes olvidarla. Eres responsable para siempre de lo que has domesticado. Tú eres responsable de tu rosa...
—Yo soy responsable de mi rosa... —repitió el principito a fin de recordarlo.

O RESPETO

Respetar significa, en primeiro lugar, recoñecer. Respetar a alguén quere dicir que recoñezo que está aí, que é como é e que é xusto que sexa como é. Iso implica que me respeto a min mesmo de igual modo: respeto que estou aí, que son como son e que é xusto o feito de ser como son.

Se me respeto a min mesmo, e respeto ao outro nese sentido, renuncio a formarme unha imaxe de como deberíamos ser, tanto eu como o outro. Sen esa imaxe previa non existe xuízo sobre o que sería mellor. Ningunha imaxe preconcebida se interpón entre min mesmo e a realidade, tal como esta se manifesta.
Desta maneira, facilítase un segundo elemento, que tamén forma parte do respeto: amo o real, en tanto é precisamente real. Isto significa sobre todo: ámome a min mesmo tal como son; amo ao outro tal como é; e amo a maneira en que somos diferentes.
Logo tamén é posible outro elemento, quizais o máis belo, que tamén forma parte do respeto: alégrome do real tal como se manifesta. Alégrome de min mesmo tal como son; alégrome do outro tal como é; e alégrome das diferencias que existen entre os dous.
Ese respeto garda as distancias. Non penetra no outro e tampouco permite que o outro penetre en min, que impoña algo ou que dispoña de min segundo a súa propia imaxe.

...

"Pensamentos no camiño". Bert Hellinger

Acabo de recibir un correo electrónico dunha amiga que me di que está a súa avoa ingresada e que lle quedan poucas horas de vida. A miña amiga está moi triste, lóxicamente. Como di ela, é un momento emotivo e triste, como todas as despedidas, sobre todo cando se quixo tanto como ela á súa avoa.
Considero que a súa avoa ten moita sorte. Morrer rodeada dos teus, da túa xente, paréceme un privilexio, tendo en conta que é algo polo que todos temos que pasar. Qué máis se pode pedir que deixar esta vida sentindo o cariño e o amor da túa xente? Pasar pola vida e deixar esa pegada de amor nos que a compartiron contigo, que estén ao teu lado acompañándote nese momento de marchar deste mundo paréceme moi bonito, un regalo, o broche final para unha vida. Igual que me parece bonito poder acompañar a un ser querido no momento da súa morte, poder despedirnos desa persoa á que queremos, aínda que sexa sen palabras, estar aí nese instante tan importante, e estar coa conciencia plena do que está sucedendo, vivíndoo dunha forma non traumática, senon con amor, por máis doloroso que poda ser, paréceme unha sorte.
Fai dous anos morreu o pai doutra amiga, dicíame ela que morreu na casa, na súa habitación, e que estaban todos os fillos con el, e que no momento de morrer, cando se deron conta que estaba morrendo, empezaron a despedirse del, e a dicirlle que lle querían moito... qué máis se pode pedir á hora da morte que ter iso?

Sábado pola mañán. O ceo está azul e entra o sol polas ventanas da casa... un día maravilloso.
Hai que deixarse de historias e disfrutar o día que temos, é un día perfecto para facer o que se queira, para estar na casa facendo cousas tranquilamente, para sair dar un paseo polo parque e alimentarse cos primeiros raios de sol, para baixar hasta o centro e meterse no bullicio da cidade, para coller as bicis e dar un paseo nelas... é un día perfecto para facer o que apeteza, calquera cousa menos quedar enganchada nesta enerxía tan paralizante que me envolve e me atrapa.
"O que teña que suceder sucederá, tanto se tes medo como si non". Esta frase dicíallo o maestro a Kwai Chang Caine na serie de televisión Kung Fu. Vénseme moito á cabeza esta frase últimamente, é unha maneira de dicirme a min mesma que non lle de tantas voltas ás cousas, que non analice tanto as posibilidades e incertezas dun futuro que é incontrolable e que non deixa de ser iso, futuro, algo non real, e total, por moitas voltas que se lle de e por moito que nos rompamos a cabeza, o que teña que suceder sucederá. O que existe e é real é o agora, o presente. Está claro que non podemos esquecernos do futuro, as nosas accións do agora poden marcar en certa maneira como vaia ser o presente de mañán, pero o que temos é o agora, o futuro non deixa de ser un soño, algo que non existe e non temos e se pasamos o tempo pensando e vivindo niso, perdemos o tempo do presente, deixamos de disfrutalo, pasamos estos momentos irrepetibles, únicos e que non van volver, coa cabeza posta no irreal. Trátase de vivir a vida, disfrutar o presente ao máximo coa confianza de que o mañán será venturoso, veña como veña. Hai que confiar na vida, abrirnos ao que veña e estar moi presentes no agora, nos que nos rodean, nos que inflúen en nós, nos motivan e nos fan sentir, e disfrutar deles, e considerarnos afortunados por ter xente ao noso redor á que queremos e que nos quere, sentir ese amor que damos e que recibimos, impregnarnos del, e nada máis, o resto virá dado.

Todo pasa y todo queda,
pero lo nuestro es pasar,
pasar haciendo caminos,
caminos sobre la mar.

...

Caminante, son tus huellas
el camino, y nada más;
caminante, no hay camino,
se hace camino al andar.

Al andar se hace camino,
y al volver la vista atrás
se ve la senda que nunca
se ha de volver a pisar.

Caminante, no hay camino,
sino estelas en la mar.

...

Antonio Machado

O comezo de algo

Hoxe comezo un blog. Nunca pensei que o chegase a facer, nunca me chamou nin me apeteceu, ademáis non pensei que me apetece compartir con toda a rede os meus pensamentos, sen dirixilos a ninguén en particular, pero dispoñibles a todo o mundo.

Agora sí me apetece. É igual o motivo, o caso é que estou aquí.

Sempre fai ilusión comezar algo novo, empezas con ganas, con ideas e desexos respecto ao que inicias. E isto faime ilusión tamén.